Uchwalenie przez Sejm, a następnie odrzucenie przez Senat ustawy o zmianie
niektórych ustaw w zakresie wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne oraz o zmianie
ustawy o partiach politycznych wywołało, oprócz słusznego oburzenia dotyczącego trybu prac
nad tak istotną dla ustroju demokratycznego państwa kwestią, także dyskusję nad problematyką
ustawy. Została ona zakreślona szeroko – dotyczy wielu aspektów z zakresu finansowania
polityki ze środków publicznych. Kwestie związane z wynagrodzeniami osób pełniących
najwyższe funkcje w państwie, a także mechanizmy dotyczące sposobu przydzielania partiom
subwencji i dotacji podmiotowej są niezwykle istotne i wymagają pogłębionej debaty
eksperckiej i publicznej. Będą również przedmiotem dalszych prac i analiz Instytutu Strategie 2050. Niniejsza analiza oparta jest na założeniu, że finansowanie partii politycznych ze środków publicznych, rekomendowane przez Radę Europy i praktykowane w różnych formach w zdecydowanej większości państw Unii Europejskiej, jest zasadniczo celowe. Podstawowym argumentem przemawiającym za publicznym źródłem finansowania działalności politycznej jest przejrzystość finansowa polityki i przeciwdziałanie korupcji w tym zakresie oraz sprzyjanie profesjonalnej działalności politycznej na rzecz obywateli.
Założenia do projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw w zakresie jawności finansowania działalności politycznej w Polsce
