edukacja

Polska szkoła powinna Przygotować uczniów i uczennice do wyzwań przyszłości i dbać o dobrostan całej społeczności szkolnej. Doceniać nauczycielską pracę i profesjonalizm. Być dobrze finansowana, działać we współpracy z lokalną społecznością. Uczyć demokracji i zaangażowania.

Jedną z podstawowych zasad, na których opieram swoją działalność, jest zasada in dubio pro libertate – „w razie wątpliwości – na korzyść wolności”. Druga to myśl Alexisa de Tocqueville’a, podkreślająca, że moja wolność kończy się tam, gdzie zaczyna się Twoja. Od lat to realizuję i w gruncie rzeczy każda moja aktywność jest de facto wprowadzaniem w życie tych zasad. Chodzi mi nie tylko o wykorzystywanie mojej własnej wolności, ale też o promowanie wolności jako wartości i zachęcanie ludzi do tego, by z własnej wolności korzystali. Oczywiście w każdym z jej wymiarów. Mam na myśli zarówno wolność negatywną – „wolność od” – czyli radzenie sobie z tym wszystkim, co nas w jakiś sposób ogranicza, jak i wolność pozytywną – „wolność do” – czyli całokształt narzędzi, które pozwalają nam rozwijać swój potencjał i realizować ideał samorządzenia.

“Plan dla Dolnego Śląska 2050” to dokument pokazujący, w jaki sposób chcemy osiągnąć wizję zrównoważonego dobrobytu dla mieszkańców województwa dolnośląskiego. W nadchodzących latach nasze województwo będzie musiało zmierzyć się z wieloma wyzwaniami. Najważniejsze z nich dotyczą kryzysu uchodźczego, kryzysu energetycznego, transformacji energetycznej, starzejącego się społeczeństwa oraz pogłębiających się nierówności. W niniejszym dokumencie dokonaliśmy
diagnozy największych problemów regionu i wyznaczyliśmy priorytetowe działania.

Rozmowa o szkole: o jej potrzebach, bolączkach, o wyzwaniach, jakie przed nią stoją.

Podstawowym źródłem finansowania oświaty w jednostkach samorządu terytorialnego jest subwencja oświatowa. Niestety w praktyce subwencja nie wystarcza na pokrycie wszystkich kosztów ponoszonych przez samorządy w zakresie finansowania oświaty. Brakującą część samorządy muszą pokryć ze środków własnych, kosztem innych zadań i inwestycji.

Edukacja historyczna w ujęciu martyrologiczno-nacjonalistycznym jest do śmierci – wyłuskujemy postaci absolutnie tragiczne i gloryfikujemy ich różne śmierci. A ja bym chciała do życia, do demokracji, do rozwoju, do myślenia ich kształcić. Wkuwanie przeszłości nie ma sensu.

Pisanie o historii to jest wielkie wyzwanie, ale to jest też łakomy kąsek zwłaszcza dla polityki i ta historia na usługach polityki była od zawsze. Nie bez powodu mamy te sformułowania typu “Historię piszą zwycięzcy”.

Czemu podręcznik do przedmiotu “Historia i Teraźniejszość” wzbudza takie emocje? Czy kwestia nauki historii i postaw obywatelskich jest rzeczywiście warta tylu sporów i kontrowersji? A skoro tak, to na czym polega problem z podręcznikiem profesora Roszkowskiego? W czwartek 1 września w poświęconym temu zagadnieniu pokoju na Twitterze, na powyższe – oraz inne zadane przez internautów pytania próbowali odpowiedzieć Agnieszka Jankowiak-Maik, Sławomir Drelich i Stanisław Zakroczymski.

Trudne czasy, w których żyjemy, są katalizatorem do tego, żeby młodzi ludzie się uruchamiali i walczyli o to, co słuszne. Kreatywność rozwija się w dwóch typach warunków: poczucie nieograniczonych możliwości, jestem tego wielkim rzecznikiem i w warunkach ograniczeń, czyli im mniej mamy możliwości, tym bardziej musimy główkować.

Nie ma obowiązku pracy z podręcznikiem. Nauczycielki i nauczyciele mają realizować podstawę programową, a nie podręcznik!