Europa

Od lata 2021 roku na granicy polsko-białoruskiej trwa kryzys humanitarny, wywołany przez Łukaszenkę, ale podtrzymywany decyzjami polskich władz i działaniami służb. Nielegalne w świetle prawa międzynarodowego, polskiej konstytucji i przepisów UE praktyki funkcjonariuszy naszego państwa okazały się nie tylko nieludzkie, ale też i w dużej mierze nieskuteczne.

W drugiej turze wyborów prezydenckich we Francji Emmanuel Macron pokonał Marine Le Pen i został wybrany na drugą kadencję. W czasie rozmowy w pokoju twitterowym 26 kwietnia 2022 eksperci instytutu Strategie 2050 Katarzyna Pełczyńska Nałęcz, Jan Szyszko i Adam Traczyk odpowiadali na pytania związane z tym wydarzeniem. Co zwycięstwo Macrona oznacza dla Polski? Jakie ma ono znaczenie w kontekście zbliżających się wyborów parlamentarnych we Francji? Posłuchajcie całej rozmowy!

Zgodnie z przewidywaniami większości sondażowni rządzący od 12 lat Fidesz Viktora Orbana wygrał wybory parlamentarne na Węgrzech. Zaskakująca jest tylko skala tego zwycięstwa – konserwatywno-nacjonalistyczny Fidesz utrzymał bowiem większość konstytucyjną. Opozycji nie pomogło zjednoczenie, jeden blok stworzony przez sześć ugrupowań od konserwatystów po lewicę osiągnął wynik poniżej oczekiwań. Nieskuteczność szerokiej koalicji nie powinna być zaskoczeniem. Choroby, które dotknęły wspólny blok wynikały głównie z wewnętrznych tarć i są charakterystyczne dla tego typu przedsięwzięć.

„Dlaczego zjednoczona opozycja na Węgrzech przegrała?” w którym wezmą udziałRozmowa w pokoju tweeterowym z dr Katarzyną Pełczyńska-Nałęcz, dyrektorką Instytutu Strategie 2050, Janem Szyszko członkiem zarządu Instytutu Strategie 2050 oraz Łukaszem Pawłowskim, prezesem Ogólnopolskiej Grupy Badawczej.

Stawka nadchodzących wyborów parlamentarnych jest ogromna. Polacy dokonają w nich wyboru systemowego, głosując za demokracją lub za utrwaleniem trendu odchodzenia od niej. Nic więc dziwnego, że od miesięcy trwa dyskusja o tym, która strategia daje największe szanse na osiągnięcie większości parlamentarnej przez przeciwników staczania się państwa ku autorytaryzmowi.

Putin zepchnął przywódców USA i Europy do defensywy, zmusił by siedli z nim do stołu, zabiegali o rozmowy telefoniczne i spotkania. Tę sytuację wielu komentatorów traktuje jako objaw siły Rosji i słabości Zachodu. Nic bardziej mylnego. Ta historia jest tak naprawdę dowodem poważnej słabości Rosji. Pokazuje, że przez 30 lat od rozpadu ZSRR Moskwa nie znalazła innego sposobu na swoje bycie w świecie niż odbudowę tego, co przestało istnieć.

Polska stawać się będzie w coraz większym stopniu miejscem, w którym będą chcieli się schronić ludzie uciekający przed prześladowaniami, wojną i przemocą. Wymaga to przemyślenia działań wobec tej grupy. Nie wszyscy przybywający tutaj migranci będą uchodźcami, każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie przez właściwe organy. Temu służy tzw. procedura azylowa, uruchamiana po złożeniu stosownego wniosku przez cudzoziemca – na przejściu granicznym lub w innym miejscu, w którym funkcjonariusze straży granicznej podejmują wobec niego czynności.

Katarzyna Pełczyńska-Nałęcz proponuje 10 kroków, które pozwoliłyby zakończyć konflikt na granicy:
1. Wypracować kolejny pakiet unijnych sankcji wobec Mińska. Zakaz leasingu samolotów przez firmy UE dla Belavii, który zostanie najpewniej zatwierdzony w poniedziałek to za mało – migranci mogą latać przez Moskwę lub samolotami spoza Unii. Należy zwołać w tej sprawie FAC (Radę UE ds polityki zagranicznej).
2. Działać razem z sojusznikami – poprosić NATO o wsparcie polityczne oraz o udostępnienie potrzebnego na granicy sprzętu.

Centroprawicowa koalicja SPOLU zdobyła 27,8 proc. głosów i wygrała czeskie wybory parlamentarne, które odbyły się 8 i 9 października. Nieznacznie pokonała w nich rządzących populistów ANO premiera Andreja Babiša. Na trzecim miejscu znalazła się centrolewicowa koalicja Piratów i Samorządowców, a do Izby Deputowanych dostało się także skrajnie prawicowe ugrupowanie SPD. Pod progiem wyborczym znaleźli się dotychczasowi partnerzy koalicyjni Babiša – socjaldemokracji z ČSSD, a także wspierający do niedawna rząd komuniści (KSČM). Ci drudzy po raz pierwszy od 1948 r. nie weszli do Izby.

Decyzja o zakończeniu budowy gazociągu Nord Stream II (a także sposób w jaki została ona podjęta) to nie jest pojedynczy wypadek. To „zwiastun” nowego świata, zresztą nie jedyny w ostatnim czasie. Tym razem dostrzegliśmy go z całą siłą, bo dotknął nas w Polsce. W odpowiedzi możemy zakrzyknąć: „zdrada” i pozostać w poczuciu moralnej wyższości. Możemy jednak wykonać wysiłek, zrozumienia tego co się stało i wyciągnąć wnioski dla naszej polityki.