gospodarka wodna

Niniejsze opracowanie pokazuje zagrożenia wynikające z planowanego zniszczenia ekosystemu polskich rzek. Wskazuje konsekwencje dla środowiska naturalnego, które spowodowałaby realizacja nieprzemyślanych inwestycji na rzekach, w dolinach i dorzeczach w środkowym biegu Wisły i Bugu. Opracowanie ma na celu również rozpoznanie tematu, który określany jest w „Założeniach do planów rozwoju śródlądowych dróg wodnych w Polsce na lata 2016-2020 z perspektywą do roku 2030”.[1] Główną intencją jest określenie możliwości zahamowania tej bardzo degradującej środowisko naturalne strategii, mającej na celu pozyskanie funduszy przeznaczonych na rozbudowę wodnych dróg śródlądowych wchodzących w skład Transeuropejskiej Sieci Transportowej TEN-T.

Przekop Mierzei Wiślanej staje się faktem, co zmienia optykę i wymusza kolejny etap toczonej debaty. W miejsce dotychczasowego sporu zwolenników i przeciwników koncepcji sztucznego kanału, w rodzaju: – czy? bądź – po co?, należy zacząć stawiać pytanie: – co dalej?

Zasoby wody na całym świecie kurczą się w szybkim tempie. Niepokojąco niski poziom czystej wody występuje w prawie połowie krajów unijnych- poniżej 3 tys. m³ na osobę rocznie. Według ONZ roczna wielkość zasobów wody poniżej 1,7 tys. m³ na mieszkańca powoduje tzw. stres wodny, czyli sytuację, w której wody jest za mało, aby zaspokoić potrzeby ludzi i środowiska albo woda jest niezdatna do picia. Tymczasem odnawialne zasoby wody na mieszkańca w Polsce spadły z 1,8 m³ rocznie w 1972 r. do 1,6 m³ rocznie w 2017 roku.[2]  Na terenie Unii Europejskiej gorzej pod tym względem jest tylko w Czechach, na Cyprze i na Malcie. Sam ten fakt powinien już zmusić nas nie tylko do myślenia, ale skutecznego działania.